Pizzaketens als Domino’s en Papa John’s Pizza floreerden in de hoogtijdagen van de coronapandemie. De hype van bezorgen kwam in een stroomversnelling. Een avondje in het restaurant werd ingeruild voor het bestellen van een pizza. Die dagen zijn voorbij. Inmiddels loopt de sector tegen een nieuwe uitdaging aan: de stijgende kosten.
Domino's kent een jaaromzet van bijna $18 miljard, heeft in de Verenigde Staten een marktaandeel van 22% in het segment 'quick service restaurants op het gebied van pizza', heeft in datzelfde segment wereldwijd een marktaandeel van 20% en telt in totaal ongeveer 18.400 filialen. De enorme schaal van de keten is een van de redenen dat zo hard geprofiteerd kon worden van de coronapandemie, stelde CEO Richard Allison eerder in een verklaring. Ook het feit dat Domino's grotendeels op een franchise bedrijfsmodel leunt, helpt in de groei. Hierdoor kan de keten de winst laten groeien zonder aanzienlijke kapitaalinvesteringen te doen.
Bovenstaande zorgde ervoor dat de beurskoers sinds de start van 2020 in rap tempo gestegen is. In het eerste jaar van de coronapandemie werd een piek bereikt op $433,78 per aandeel. Eén jaar later hield het virus aan én dus ging de beurskoers nog verder omhoog. Op 6 augustus ging de beurskoers van Domino's naar een hoogtepunt van $533 per aandeel. Dat was tot dan toe veruit het hoogste niveau ooit. Aan het eind van het jaar kwam daar nog een schepje bovenop, met een koers van $564 per aandeel op de laagste dag van 2021. De vraag onder aandeelhouders is: kan die grens van $500 per aandeel dit jaar structureel doorbroken worden?
Stijgende kosten zijn uitdaging
Het antwoord op die vraag lijkt tweeledig. Op dinsdag 25 januari opende de beurskoers van Domino's op $436 per aandeel. Dat is niet heel ver verwijderd van de $500 per aandeel. Tegelijkertijd kampt de pizzaketen met uitdagingen. Zo zijn de lockdowns in veel landen voorbij, zijn restaurants weer geopend en snakken consumenten naar het 'normale' leven. Een nieuw probleem is de huidige inflatie. Die leidt tot hoge kosten. De zogenaamde voedselmand van Domino's kan volgens Allison zomaar 8% tot 10% duurder worden dit jaar. Dat is drie tot vier keer zoveel als waarvoor normaal wordt ingekocht. En daar komt de looninflatie en het personeelstekort nog bovenop.
Domino's ziet zich inmiddels genoodzaakt om wijzigingen door te voeren in de acties. Niet altijd wordt de prijs van een actie veranderd, maar wordt er bijvoorbeeld voor gekozen om de porties te verkleinen. Allison noemt de kipvleugels als voorbeeld: "In plaats van tien stuks krijgt de consument er straks acht voor hetzelfde geld." Volgens hem is het noodzakelijk om de kosten te compenseren. Al deze zaken kunnen uiteindelijk, zo verwachten analisten, een hap nemen uit de winst en ervoor zorgen dat beleggers hun enthousiasme verliezen. Als dat gebeurt, is de grens van $500 per aandeel ineens heel ver weg.
Een andere grote keten is Papa John's Pizza. Die pizzaketen geeft aan op dit moment nog geen uitdagingen te ondervinden in de stijgende inflatie. Het bedrijf is optimistisch, omdat het een beter winstpercentage weet te realiseren dan concurrenten (zoals Domino's Pizza). De omzetgroei kwam over het derde kwartaal van afgelopen jaar bijvoorbeeld uit op 17%. Veel beleggers waren onder de indruk, vooral gezien de moeilijke omstandigheden. Ook de samenwerking met FountainVest in Azië stemt hoopvol. Papa John's breidt het aantal filialen in China daardoor in de periode tot 2040 uit naar meer dan 1.500 stuks. Het doel van 4% winst per jaar moet daarmee te behalen zijn.
Toch staat ook de beurskoers van Papa John's Pizza onder druk. De koers is met 12% gedaald in vergelijking tot dezelfde periode vorig jaar. Afgelopen maand was ook al een daling zichtbaar, van 13% tot $117 per aandeel op dinsdag 25 januari. De reden? Analisten verwachten wél dat de stijgende inflatie effect gaat hebben op de pizzaketen. Volgens hen is het onvermijdelijk dat Papa John's Pizza op korte termijn met stijgende kosten te maken krijgt en dus ook ergens moet snijden om die kosten weer te compenseren. Dit creëert bij beleggers enige onzekerheid over de margevooruitzichten.
