China kondigde de laatste maanden aan verschillende ondernemingen binnen de Zuid-Amerikaanse vleessector op te zetten. In eerste instantie lijkt het nieuws in contrast te staan tot het Chinese doel om hun voedselketen zelfvoorzienend in te richten. Door de grote Chinese vraag naar vlees, lijkt uitbreiding in het buitenland echter bittere noodzaak.
Het grote Chinese bedrijf Shenzhen Agriculture onderzoekt de mogelijkheid om een grootschalige productiefaciliteit voor rundvlees in Brazilië te openen, zo maakte het bedrijf eind november bekend. Kort daarvoor maakte een grote Chinese speler in varkensvlees een vergelijkbare zet bekend. Medio november besloot Feng Tian Food investeerder $130 miljoen te investeren in drie grote varkensstallen in Chaco, in het zuidwesten van Argentinië.
Het is niet voor het eerst dat China bedrijven in de vleessector opkoopt. Over heel de wereld kocht China de laatste 20 jaar allerlei soorten agrarische ondernemingen op. Tot 2010 lag de nadruk daarbij op investeringen in opkomende economieën. In de jaren daarna veranderde China echter van strategie. Zo nam de Chinese onderneming WH in 2013 zelfs Amerika's grootste varkensvleesbedrijf Smithfield over. In 2016 timmerde China bijzonder hard aan de weg. In dat jaar startte Chinese bedrijven 1.300 buitenlandse ondernemingen in 100 verschillende landen.
Zelfvoorzienendheid
De uitbreiding van de buitenlandse ondernemingen lijken op het eerste gezicht enigszins verrassend. China heeft zichzelf het doel gesteld om zelfvoorzienend te worden op het gebied van voedsel. Daarbij heeft China nog een lange weg te gaan. Volgens de laatst beschikbare data lag de Chinese zelfvoorzieningsgraad in 2020 op slechts 65,8%.
Met name de grote Chinese vraag naar vlees zou wel eens een beperkende factor kunnen blijken. Slechts 7% van de Chinese grond is geschikt voor landbouw. Daardoor ligt het voor de hand dat het Aziatische land bij het verbouwen van voldoende veevoer om de gehele vraag te voorzien tegen de grenzen aanloopt. Dit lijkt een van de belangrijkste redenen dat China zich in 2016 ten doel stelde om de vleesconsumptie te halveren. Zeven jaar na het bekendmaken van het doel stijgt de Chinese vleesconsumptie echter nog altijd. Het Aziatische land lijkt dan ook gedwongen om vlees te blijven importeren.
Het starten van eigen buitenlandse ondernemingen biedt het voordeel dat China zelf de regie houdt over de ketens. De focus op Zuid-Amerikaanse markt komt niet uit het niets. Zuid-Amerikaanse landen hebben een zeer grote en efficiënte vleessector. China hoeft in tegenstelling tot hun activiteiten in Zuid-Amerika geen nieuwe ketens op te zetten. Tegelijkertijd zijn de lonen in Zuid-Amerika relatief gunstig. Daarmee biedt het gebied in theorie het beste van beide werelden.
Amerikaanse consolidatie
Terwijl Zuid-Amerika steeds meer van de Chinese vleesmarkten profiteert, lijkt de Aziatische grootmacht juist uit de Verenigde Staten terug te trekken. Ondanks historisch lage varkensvleesprijzen in de Verenigde Staten daalde de export van hele delen met 9%. Een stijging van 4% van orgaanvlees was niet voldoende om het verschil in te lopen, waardoor de exporten licht in de min uitkwamen. Dit lijkt nog maar het begin. De verwachting van het Amerikaanse Ministerie van landbouw (USDA) is dat de export naar China in 2024 met maar liefst 39% daalt. Door de hoge Amerikaanse rundvleesprijzen daalde de Amerikaanse rundvleesexport zelfs met maar liefst 25%, zo blijkt uit data van de U.S. Meat Export Federation (USMEF).
Daarnaast kiest het Chinese WH Group om Smithfield naar de Amerikaanse beurs te brengen. Daarmee verliest China zijn grip op het grootste varkensvleesbedrijf op de Amerikaanse markt. WH group was al langer bezig hun Amerikaanse activiteiten te consolideren. Begin december verbrak Smithfield het contract met 26 varkenshouders in Utah en in augustus besloot Smithfield 35 varkensbedrijven Missouri te verbreken. Daarnaast sloot Smithfield om een productiefaciliteit in North Carolina te sluiten.
